بررسی تا ثیر تمرین درمانی فعال بر روی میزان فعالیت الکترومیوگرافی عضلات ناحیه کمری لگنی در حالت پرون هیپ اکستنشن در افراد با کمر درد مزمن غیر اختصاصی

چکیده:مقدمه:کمر درد یکی از شایع ترین مسائل در حوزه سلامت در سرتاسر جهان می باشدو دارای علل چند گانه است . یکی از آن علل نقص در الگو های حرکتی است.این نقش مهمی در ایجاد و رشد دیسفانکشن عضلانی دارد.بنابر این استفاده از الگو های حرکتی که در آن عضلات سینرژیست بطور مطلوبی فعالیت کنند اهمیت خاصی در عملکرد مطلوب ستون مهره ای دارد.هدف: این مطالعه تاثیر تمرینات ثباتی، معمولی و ترکیبی(ثباتی و معمولی) را بر روی میزان فعالیت الکتریکی عضلات گلوتئال ماگزیموس،همسترینگ داخلی ، ارکتور اسپاین همسو و ارکتور اسپاین غیر همسو هنگام انجام پرون هیپ اکستنشن در بیماران کمر درد مزمن غیر اختصاصی بررسی کرد.نمونه:30 بیمار  با کمر درد مزمن غیر اختصاصی (18 مرد و 12 زن)بطور تصادفی در 3 گروه ثباتی ،معمولی و ترکیبی تقسیم شدند . هر گروه شامل 10 بیمار بود.روش: این تحقیق شبه تجربی مداخله ای بود و حداکثر فعالیت الکتریکی ارادی عضلات مورد نظر با الکترومیوگرافی سطحی  قبل و بعد از تمرین درمانی جهت نرمالیز کردن اندازه گیری شد.سپس این هضلات در طی انجام پرون هیپ اکستنشن تست شدند.این تمرینات به مدت 10 جلسه و 3 بار در هفته انجام گرفتند.نتایج: اطلاعات بدست آمده با آزمونهای آماری k-s ، تی زوج ،تی مستقل و آنالیز واریانس تجزیه و تحلیل گردید. بعد از مداخله حداکثر فعالیت الکتریکی عضله گلوتئال مگزیموس(036.=p) بطور معنی داری در گروه ترکیبی افزایش یافت.همچنین تمرینات ترکیبی حدکثر فعالیت عضلاتارکتور اسپاین همسم، ارکتور اسپاین غیر همسو و همسترینگ داخلی را کاهش دادبطوزکه این کاهش برای ارکتور اسپاین همسو(024.=p) معنی دار شد و همسترینگ داخلی(973.=p) و ارکتور اسپاین غیر همسو(111.=p) معنی دار نشد.از طرفی اطلاعات آماری هیچ اختلاف معنی داری را بین دو گروه و سه گروه نشان نداد.نتیجه گیری:یافته های این تحقیق مشخص کرد که تمرینات ترکیبی نسبت به تمرینات ثباتی و معمولی روی حداکثر فعالیت الکتریکی عضلات ناحیه کمری لگنی موثر تر می باشد و می تواند الگوی فعالیت الکتریکی ای عضلات را تغییر بدهد.